Ieder voor zich en god voor ons allen

Maandag 21 juli van Hospital de Orbigo naar Rabanal del Camino

Vroeg opgestaan om 6.00 uur. Ik ben de eerste op de kamer die op is en ik probeer zo stil als mogelijk te doen. Gewassen, aangekleed en de rugzak onder de arm genomen in de hal ingepakt. Ontbeten met een paar chocolade koekjes, een appel en wat water. Dat moer wel een paar kilometers houden.

Vanaf dit plaatsje heb ik twee opties, of door het land of langs de weg. De eerste is 2km langer maar ik kies deze. Eigenlijk heb ik geen idee waar ik vandaag naar toe ga. Ik start in de blue hour en loop alleen door de velden. Overal hier heb je betonnen watergangen die gebruikt worden voor irrigatie, dit geluid is heerlijk. Het eerste dorpje passeer ik erbuiten staan net een aantal pelgrims op die daar gekampeerd hebben. In de klimmen volgt zie ik in de verte 3 mensen lopen. Over de top kom ik weer in het donker en een dorpje duikt op. 8 km gehad, tijd voor koffie. Bij het dorpje ligt een overwoekert basketbalveld en even later kom ik bij een bar/Albergue. Heerlijke café con letsche met een cakeje, ik heb nog wat chocolaatjes en mijn dag kan niet meer stuk. Als ik verder loop is er weer een klim. Het valt mij steeds vaker op dat de pelgrims nagenoeg allemaal alleen lopen. Het is belangrijk om je eigen tempo aan te houden en het is vermoeiend om je aan te passen. Tegelijkertijd wordt ons pelgrims continue verteld dat god over ons waakt. Ook als niet gelovige voel je dat toch ook. Mijn motto wordt gelijk duidelijk, ieder voor zich en god voor ons allen.
Bovenop de top staat een aangeklede pelgrimspop met een kruis. Er wachten een aantal pelgrims bij. 1 daarvan moet wel een Duitser zijn. Hij draagt een los tasje in de hand van de Sparkasse en hij heeft een mutsje in de kleuren van de vlag. Hij loopt een paar passen mee, maar voor ik het door heb ligt hij achterop. Aan mijn linkerkant passeer ik een grote kolonie zwaluwen die zich in een soort van zachte rotswand nestelen. De weg wordt weer rotsachtig en voor mijn loopt een iets te zware pelgrim. In de volgende klim loop ik hem voorbij en ik heb de indruk dat hij dat niet leuk vindt.
In de verte duikt een standje op. Als ik dichterbij kom zie ik David's Refreshment Stand. Ze hebben alles gratis, niets een donativo. De heerlijke koffie uit de thermoskan gaat er zo in evenals een sappig stuk meloen. Om het af te maken hebben ze ook nog een stempel. Intussen haalt de zware man mij weer in.
De vrijgevigheid doet mij goed en na een korte pauze gaat het weer verder. Na een korte klim zie ik Astorga liggen, de volgende grotere stad. Ik haal het dikkertje weer in. Bij een steile afdaling rent hij mij weer voorbij. Mijn IPad verteld me ondertussen dat ik al bijna 14 km gedaan heb. Vlak voor Astorga moet je via een soort achtbaan constructie over het spoor. Op vele delen van deze 'achtbaan' zie ik pelgrims lopen. Grappig gezicht omdat niet geheel duidelijk is wie nu eigenlijk voorop loopt. Het lijkt zo'n schilderij van Escher waarin je eeuwig rondloopt.
Het is nog 2km tot het centrum, mooie Plaza Mayor en een bisschoppelijk paleis van Gaudí. Helaas het is maandag en dan is het de hele dag siësta, de tuin is wel te bezichtigen en ik loop daar even rond. De kathedraal is ernaast en als ik een foto van de entree neem komt een jonge vrouw naar buiten lopen. Ze excuseert zich voor het in beeld staan, ze is ook een pelgrim en we raken aan de praat. De kathedraal is nog gesloten en gaat zo open. Claudia (een Italiaanse uit Venetië) en ik gaan even in de schaduw zitten om wachten tot deze open gaat. Terwijl wij wachten komt een oudere vrouw langslopen die met ons gaat praten, liever gezegd met Claudia, het Italiaans en Spaans lijken veel op elkaar en ik kan nog geen chocolade maken van het Spaanse geratel. Als de oudere vrouw afscheid neemt krijgen we alle twee een hug en een kus van haar. Claudia vertaalt dat we moeten bidden in de kerk en dat god over ons waakt (motto was al gekozen!)
We kunnen de kerk in en deze is weer majestueus. Alleen het is maandag dus deze gaat ook gelijk weer dicht, Spaanse logica. We kunnen nog net een stempel krijgen voor onze credencial. Ik moet nog even langs een supermarkt voor wat fruit en vocht en gelukkig wert Claudia een flinke supermarkt vlakbij. We lopen er samen naar toe en halen appels, pruimen en aquarius. Het lijkt erop dat ze een flinke pas heeft dus we gaan samen verder. We verlaten Astorga weer met het idee, we zien wel hoe ver we komen. Voor haar is het belangrijk dat de refugio donativo is, ze is 25 en reist met een beperkt budget. Buiten de stad komen we nog langs een prachtig oud kapelletje. Stempel en water en verder maar weer. De weg gaat door dor landschap en klimt constant. Vanaf hier is het ongeveer 30 km klimmen, niet moeilijk maar nagenoeg constant. Het lopen gaat soepel en we hebben eenzelfde pas. 9 km stoppen we even voor een laatste koffie met water en we bekijken hoever we nog gaan. We besluiten door te lopen naar Rabanal de Camino, dat betekent totaal 40km vandaag! Maar het gevoel is goed en in mijn iBook staat een goede recentie, run by english, donativo and very welcomming. Met nog zo'n 11 km te gaan zetten we de benen op automaat en we lopen stilzwijgend door, het landschap is weer overweldigend.
Na El Ganso krijgen we van een boer nog een paar pruimen en we gaan verder, de weg is verder leeg. Eindelijk een bord, nog 2,2km. Maar wat zijn die lang, de weg wordt steiler en er is weer een hek naast de weg met honderden kruizen van takjes.
In het dorpje is de Albergue snel gevonden. We worden hartelijk welkom geheten en krijgen in oude stallen een bed toegewezen.
Na de dagelijkse douche en wasroutine is er english thea in de tuin. Ik raak aan de praat met Reinhardt, Susanne en Ulrike uit .... Duitsland en we besluiten later te gaan eten. Het middagprogramma in Rabanal is nog niet voorbij, want is is er in de kerk een uitvoering van. Vespers met Gregoriaanse zang. Het kerkje is direct buiten de Albergue, klein en intiem. De zang is mooi en in het Latijn. Gelukkig is er een liturgie met een vertaling. Na het gezang lopen we iets verder de berg op naar een mooie Albergue die met echt tafellinnen in een mooie omgeving een prima pelgrimsmenu aanbiedt voor €11, gemengde salade, zalmmoot met frites, chocolademousse, een fles wateren een fles wijn. De hele avond Duits gepraat, leuke afwisseling t.o.v. Engels. De Duitsers hebben elkaar leren kennen op de Camino. Reinhardt en Susanne wonen in Münster. Ulrike komt uit Dortmund, zij is naast pelgrim ook MS patiënt en onlangs is ze nog onder langdurige neurologische behandeling geweest. Zij heeft het over een spirituele ervaring waarin ze geen afscheid kon nemen van inmiddels overleden vrienden. Ze keek onlangs op de Camino achterom en daar stonden al haar vrienden, ze mocht ze loslaten. Dit zijn alle drie leuke en warme mensen!
Na het eten moeten we snel weer naar de kerk voor de pelgrims blessing. Dit is uiteraard niet verplicht, maar het laat wel zien wat de lokale gemeenschap doet voor pelgrims en hoeveel belang men hecht aan de Camino en de pelgrims (dit is echt, dat het commercieel gezien ook het e.e.a. brengt is uiteraard meegenomen). Bij binnenkomst van de kerk pak ik de liturgie en de priester komt naar mij toe en vraagt of ik een deel van het woord wil lezen. Dat weiger ik uiteraard niet en ik mag naast de priesters op de dwarse banken zitten.
De dienst gaat weer in het Latijn en ik heb moeite om de tekst bij te house en tegelijkertijd de Engelse vertaling te lezen. Dit keer gaat het over het verhaal van Abraham, uit het oude testament. Gelukkig is mijn onderdeel niet te lang en in het Engels. In het gebed vragen we dat god over ons zal waken. De blessing gaat deze keer via het verspreiden van wijwater over de pelgrims.
Na afloop praat ik nog wat na met de vrijwilligers in de Albergue. Zij zitten niet ca twee weken, hebben allemaal de camino gelopen en na afloop gaan ze weer terug naar hun dagelijkse leven.
Het is 22.00 ik ben doodop en ga snel slapen.