Het hoofd is leeg

Dinsdag 22 juli van Rabanal del Camino naar Molinaseca

Het was koud in de stallen, dus voor het eerst sinds dagen heb ik weer in - in plaats van op - mijn slaapzak geslapen. De wekker heb ik niet meer gezet, ik ga wel lopen als ik wakker wordt en bovendien is er ontbijt in deze Albergue.
Even na zessen ben ik wakker en langzaam sta ik op, ontbijt is om 7 uur. De rugzak is weer georganiseerd en om 7.00 uur zit ik aan de koffie en stokbrood met jam (daar waar ik in deze Engelse Albergue nog stilletjes gehoopt had op een full english breakfast). Na een kop koffie en 3 stukjes brood gaan de schoenen weer aan, het gaat op en af vandaag en eveneens langs de Cruz del Ferro.
Ik loop samen met met Ulrike en zij heeft een verbazend hoog tempo. Daarbij ben ik nog vermoeid in mijn voeten van de 40km van gisteren, daar heb dan ook nog eens een blaar op de linkerhak aan overgehouden. We zien wel hoe ver we komen ik heb niet een bepaald doel voor ogen en ik wil ruim minder dan 30 lopen.
De klim is niet al te lastig en na 7km komen we in Foncebadon. Dit plaatsje was tot een aantal jaren geleden nog volledig verlaten, maar met de toegenomen interesse voor de Camino zitten hier nu zeker 4 Albergues. Bij 1 stoppen we voor een koffie (uit een thermoskan:-() en een koekje. In Foncebadon zien we meerdere grote honden, dit plaatsje is daar berucht om. Dit zijn alleen reusachtige goedzakken die her en der te vinden zijn.
Vanaf Foncebadon gaat het verder omhoog naar de Cruz del Ferro, een magische plek op de Camino. Het idee is dat pelgrims een steen van huis meenemen en dat ze deze hier op het hoogste punt achterlaten en dat daarmee spreekwoordelijk ook hun zorgen hier bij het kruis neerleggen.
We gaan zwijgend verder en in de verte komt de Cruz del Ferro in het zicht. Een grote berg stenen, een simpele houten paal met bovenop een kruis van ijzer, maar je voelt de emotie overal om je heen. Bij de Cruz del Ferro wordt ieder zijn/haar moment bovenop de berg stenen gegund en zwijgend laat een ieder zijn/haar steen en daarmee zijn/haar zorgen achter. We blijven nog even zitten en kijken met betraande ogen naar het kruis. Langzaam gaan we verder. Het pad is makkelijk, wit gravel. We hebben nu een afdaling, een korte klim en een hele lange afdaling te gaan. Letterlijk en figuurlijk verlicht zie ik de pelgrims lopen, van de meeste gezichten is opluchting en blijdschap af te lezen.
Een paar kilometer verder is een zeer eenvoudige hippie-achtige Albergue. We stoppen voor de koffie uit de thermoskan en zien borden die verwijzen naar allerlei plaatsen op de wereld. Rome .. Km, jerusalem .. Km, Santiago de Compostella 222 km etc etc. Overal in de herberg zijn de malteser kruizen zichtbaar en de gaita (doedelzak uit Galicië) klinkt uit de speakers.
Dit wordt vandaag een ontspannen wandeling, met een duidelijk motto: ' het hoofd is leeg'.
Vlak voor de start van de klim staan een aantal Spanjaarden - donativo - sinaasappelen uit te persen, die laten we uiteraard niet staan en een paar honderd meter verder op het bosland staat iemand viool te spelen, dit is een speciale etappe.
De klim stelt al met al niet zoveel voor en we zetten de lange afdaling in. Deze gaat eerst langs de asfalt weg maar even later wordt het een bospad. Het wordt steil en de keien liggen veelal los. Dit is gewoon een rotafdaling.
Na circa 16 km zien we eindelijk Al Acebo liggen, het volgende echte plaatsje. We zij allebei toe aan eten en nemen een boccadillo met ham/omelet, een echte café con letsche en mineraalwater met bubbels. We zitten aan een grote tafel die al gauw met anderen gedeeld wordt. Na een langere stop gaan we door. Ulrike wil zien wat ze kan, ik wil graag naar Molinaseca, zo'n 9 km verder.
De stop was aan het begin van dit plaatsje, maar erdoor heen lopend zien we dat de bouwstijl compleet anders is, veel hout, overhangende balkons, slechts 1 verdieping, veel begonia's en smal . Met andere woorden, een plaatje. Even buiten Al Acebo zie ik een auto met een NL kenteken, het is net of die van een andere planeet komt. De Camino verlaat de asfaltweg en gaat over in een steile rotsige afdaling. Dit vertraagd behoorlijk, slechts af en toe is het vlak of is het pad goed begaanbaar. Na 4km naderen we het volgende plaatsje dat zo te zien maar beperkte voorzieningen heeft. Ulrike voelt zich goed dus ze loopt mee naar Molinaseca. Buiten het plaatsje wordt het pad pas echt primitief, hier is het haast geen pad meer te noemen. Het pad is uitgesleten leisteen met grote groeven er in. We mogen blij zijn dat het weer goed, droog en ca 30C. Sinds de lunch heb ik mijn stokken weer uitgeschoven en omdat je veel wegglijdt hier is het goed om de extra steun van de stokken te hebben. Het gaat langzaam hier maar we dalen af en uiteindelijk komt Molinaseca in beeld. Via een oude Romeinse brug komen we binnen en bij de brug is een Albergue. De rivier wordt ook gebruikt als zwembad (echt ijskoud!) en de deels droge bedding doet dienst als ligweide. Vele pelgrims hebben dezelfde keuze gemaakt en al gauw is het vol. De dagelijkse routine start weer, douche, wassen, drogen en de rugzak weer organiseren.
Na de nodige rust even naar de kleine Supermercado voor water met prik, appels en gedroogde abrikozen. De eigenaar doet er nog wat kersen en een handvol noten/rozijnen bij.
We gaan met de voeten in het (ijs)koude water zitten en genieten in de schaduw van deze omgeving. Er zijn hier meer locals dan pelgrims en er heerst hier een fijne vakantiestemming. Molinaseca is echt weer zo'n plaatje. Romeinse brug, riviertje, kerkje, smalle hoofdstraat met overhangende balkons, begonia's.
Met een aantal kijken we nog even in de kerk (stempel) en daarna eten we aan de rivier, €9,50 voor 3 gangen, noodle soep, verse forel en jacobstaart (amandel), daarbij water en wijn en ook nog eens een aantal schijven meloen. Dit is helemaal top.
Nog een paar foto's gemaakt van de verstilde bruggen gauw de prima Albergue opgezocht. Het is 22.00 geweest, bedtijd!