De weg zit van binnen

Woensdag 30 juli van O Pedrouzo naar Santiago de Compostela

Zoals gewoonlijk ben ik vroeg op en voor de verandering heb ik prima geslapen in deze nieuwe Albergue. Ik kleed me snel aan, neem iets van een ontbijt dat ik gisteren in de Supermercado hebt gekocht en ga van start.
Na nog 25 meter vallen de stokken van mijn rugzak, kennelijk zaten ze niet goed vast.
Vastgezet en doorgegaan. De Albergue lag iets van de hoofdweg, maar het is al gelijk druk. Ik zie Sharon nog staan en zwaai met de duimen omhoog. Als ik vervolgens weer op de Camino ben wordt het gigantisch druk, hele groepen zijn onderweg. Ik loop Alan tegen het lijf en samen zetten we er een stevige pas in. De Camino gaat gelijk een donker bos in, dus de zaklantaarn is onontbeerlijk. We halen hele groepen in na enige tijd is het rustig voor en achter ons. Dat is meer de sfeer voor de laatste etappe.
Even later stopt Alan voor ontbijt en ik loop alleen door. Bij het vliegveld staat iemand te flyeren voor een Albergue in Santiago, dat heb ik niet nodig want ik heb voor 2 nachten een hotel naast de kathedraal geregeld.
Bij het hekwerk van het vliegveld zie je overal weer kruizen van takjes die in het hekwerk gevlochten zijn. Nog maar een paar kilometer en het gemoed schiet vol van blijdschap, ik ga het redden. Ik realiseer me dat Santiago nooit mijn doel is geweest, maar de weg. De weg die ik heb afgelegd, maar ook de weg die ik nog voor me heb, ook na Santiago. Het mooie is dat de weg inmiddels van binnen zit. Dat is dan ook gelijk mijn motto.
Voorbij het vliegveld kom ik Eric en Kate tegen, zij hebben daar een Albergue gevonden en zijn net op pad. We lopen een paar kilometer samen totdat ze stoppen voor ontbijt en het laatste stuk ga ik alleen doen.
Na een stuk met industrie nadert de Monte do Gozo. De klim mag geen naam hebben, maar dit is de laatste stop voor velen voor Santiago. Vanaf de top is de kathedraal zichtbaar. Er staat een monument van het bezoek bevangen popie Jopie en de grootste Albergue met ca 900 bedden, dit is een dorp op zich. Bij de Monte do Gozo maak ik nog een omweggetje, ik wil graag de standbeelden zien van de twee pelgrims die na hun tocht voor het eerst de kathedraal zien.
Vervolgens gaat het bergaf de stad in. Geen Via Gladiola hier, elke dag komen hier honderden pelgrims binnen. De looproute gaat eerst door een modern stuk en verder kom je in oudere wijken en tot slot in het historische centrum. Mijn hotel ligt langs de Camino dus ik ga naar binnen en tot mijn geluk kan ik 9.15 al inchecken. Ik laat mijn rugzak op de kamer. Mijn hotel is het op 1 na grootste klooster van Spanje, het is grootst met lange gangen, kloostergang, kerk, enorme gewelven met eetzalen en mijn kamer is een keurige cel voor een monnik. Prima bed, fijne badkamer, bureau en een kast met uitzicht op een binnenplaats.
Met alleen mijn camera ga ik de allerlaatste 50 meter afleggen. Dit voelt zo goed!
Het plein bij de kathedraal is schitterend en grootst, het wemelt er al van de pelgrims.
Ik ga de kathedraal in, koop een kaartje voor de rooftop excursie, kijk rond en neem plaats.
Het is heerlijk om hier zo te zitten en de mis van 12.00 af te wachten.
Sharon komt even later binnen en komt naast mij zitten. Leslie en Richard zijn er, John is binnen, Patrick, Eric en Kate zijn er, Pam, Maarten, e.v.a.
Een non probeert de menigte zangles te geven, maar dit is in het Spaans en er is geen liturgie beschikbaar. De dienst met een hele rij priesters, gaat volledig in het Spaans, jammer dat mijn Spaans nog niet goed genoeg is om het te volgen. Gelukkig gaat het wierookvat aan en wordt dit rondgeslingerd. Dit doet men niet elke dag, maar is afhankelijk van de collecte opbrengst van 2 dagen geleden. Dat is een mooi idee, 'Pay it forward'. Zo geven wij voor de dienst van overmorgen.
Na afloop van de dienst gaan we met een groep een terrasje opzoeken voor een biertje. Iedereen is uitgelaten en vol emoties.
Na een tweede biertje ga ik met Eric en Kate naar het peregrino office voor mijn Compostela. Een bewijs dat je de Camino volbracht heb. Er staat een flinke rij en het is ca 1 uur wachten. Boven het office zit de Huiskamer der Lage Landen (Nederlandse vrijwilligers) en ze delen water uit aan de wachtenden.
Eindelijk ben ik aan de beurt en ik koop het certificaat dat ook de startplaats en afstand noemt, officieel 775km. Gelukkig verkopen ze ook kartonnen kokers zodat de Compostela veilig mee kan in de rugzak. In de huiskamer wordt je fantastisch opgevangen en koud water en een koekje doen mij goed. Ruud attendeert ons op de speciale Compostela die we kunnen ontvangen bij de kerk van Franciscus. Het is dit jaar 800 jaar geleden dat Franciscus van Assisië zijn pelgrimstocht deed en deze Compostela wordt alleen om de honderd jaar verstrekt.
Ik moet op de tijd letten in verband met de rooftop excursie dus ik breng mijn Compostela naar de hotelkamer en ga naar de kathedraal. De rooftop is letterlijk, we lopen op het dak van de kathedraal, uniek!
Na de excursie ga ik maar eens douchen en kleedt ik mij om, blote voeten en slippers, de pelgrim shuffle kan weer beginnen.
Na een beauty nap ga ik naar de andere kerk, (naast ons hotel uit 2009) en ontvang daar mijn laatste stempels om de nu volle credencial en de unieke Compostela. Hier is dadelijk een dienst waar ik nog naar toe wil.
Ik loop nog wat door de stad en om 19.00 ga ik opnieuw naar deze kerk. Onderweg zie ik Lars , melle en Thérèse en we lopen samen door. In de kerk neemt een uiterst vriendelijke franciscaner monnik ons mee naar boven naar een kleine en intieme kapel. Ieder ontvangt een steen met een gele pijl er op. De dienst is niet lang, intiem en raakt. In de andere kerkdiensten wordt je gevraagd je buurman de hand te geven, maar hier geeft ieder de ander een big hug. Het gevoel van saamhorigheid is grootst.
Na afloop van de mis gaan we met een grote groep eten en ieder deelt zijn/haar mooiste momenten van deze Camino. Mijn moment was de engel bij de Montes de Oca, Eric de kerkdienst waar we net uitkomen, Maarten zegt right here right now, en zo heeft ieder zijn moment.
Na afloop gaan we nog de stad. De 25e Is de naamdag van St. Jacques en de hele week zijn er dan festiviteiten. Er is nog een optreden van een band achter de kathedraal en daarna, na nog een big hug gaat ieder zijns weegs.
Ik loop naar het hotel en voor ik het weet slaap ik.