Engelen bestaan langs de Camino

Woensdag 16 juli, van Belorado naar Atapuerca.

De wekker gaat om half zes en de meesten zijn al vroeg uit de veren. Ik heb een lange dag gepland. Ruim 30km onder meer over de Montes de Oca, een lang stuk met een flinke klim.

De vorige dag heb ik ontbijt geregeld dus ik hoef niet met een lege maag op stap. Er staat een keurig buffet klaar met (voorverpakte) croissant, cakejes, koffie en home made jam.
Ik zie geen anderen die nu op pad willen dus ik vertrek, er zullen ongetwijfeld velen op weg zijn.

Belorado is nog maar een klein stukje via een Romaanse brug passeer ik de rivier. Voor mij is de weg leeg en achter mij ook. Ik hou er een stevige pas op na en even later kom ik bij de Zuid Koreaanse, ze is vreselijk traag en loopt net als in de afdaling naar Santa Domingo zich te vergapen aan het landschap. Het is nog altijd mooi, maar gisteren en eergisteren geef ik een 9 vandaag een 7,5 voor het landschap.

Even verder zie ik een bontgekleurd gezelschap op de camino, Ik vraag me af wat dat is. Als ik intussen achterom kijk zie ik de roodgekleurde zon opkomen.

Langzaam maar zeker nader ik het gezelschap (zeker 100 man), vreemd er zijn een aantal met gele hesjes en lang niet allemaal dagen ze een rugzak. Intussen hoor ik via mijn IPad dat ik nu 5,8 km per uur gemiddeld ga. Ook al is het terrein goed, dit is te snel het is een lange en warme dag. Ik houdt mijn pas iets in en nader langzaam de groep. Als ik de groepen begin te halen zie ik het eindelijk. Het is een groep middelbare school kinderen. Ik probeer een praatje met een docent (?), maar geen woord Engels. Ook de kinderen komen niet veel verder dan een waarschuwing om de kinderen ervoor opzij te laten stappen zodat ik kan passeren. Al met al duurt het zeker 20 minuten voor ik de groep voorbij ben. Een eerst bar in een dorpje ziet er wat sjofel uit, dus ik de hoop en de verwachting dat er een volgende komt loop ik door, ik voel me goed dus ik de stel de café con letsche nog maar even uit.

De Camino gaat verder via een rottige oversteek van de grote weg. Die zag ik niet, maar al kilometers lang kon ik deze horen. Na de oversteek volgt weer eens een steile klim met een rotsige afdaling naar de voet van de Montes de Oca. De laatste paar honderd meter gaan langs de grote weg. Een tractor die aan het maaien is wil mij ook bijna omver maaien. In het dorpje is een grote truckstop met een bar. Daar heb ik geen zin in dus ik besluit eentje verder te lopen. Deze staat al aangekondigd de weg. Bij de pomp vul ik mijn bidons. De route gaat vervaarlijk dicht langs de grote weg, bij de kerk omhoog en 150mtr verder wacht mijn café con letsche. Bij de bar zit een pelgrim bij een bankje en als ik het ommuurde terras op loop blijkt alles dicht.(@;)(:?:&). 12 km verder en geen café, terwijl ik weet dat de klim nu gaat komen. Balen, ik neem maar iets van mijn eigen proviand, een appel en een stukje chocolade.

Na een pauze van 15 minuten hang ik mijn spullen weer om en ik zie Susan lopen, een kranige Amerikaanse uit Buffola (niagara falls). Ze zat gisteren ook bij het zwembad. De klim gaat via een klein pad steil omhoog en het duurt even voor ik bij Susan ben. We lopen samen de klim en het gesprek komt niet dieper dan ca 1 inch. Als we na een flink stuk de top bereiken zeg ik dat ik even pauze neem. Er staat hier een gedenkteken voor gefusilleerden ten tijde van de Spaanse Burgeroorlog. Ik neem wat foto's en tot mij schrik zie ik de schoolkinderen alweer aankomen. Gauw maar weer verder. Na de klim volgt een rotafdaling, rotsig en steil. En goed voor de motivatie in de afdaling zie je de volgende klim alweer. Erg lastig is deze niet maar de klim gaat wel lang door. Na de klim volgt een schier eindeloze weg door het bos. De weg is breed en saai en met name lang. Overal zoemen de bijen. Er staat een bestelauto en ik hoop dat deze drankjes heeft. Helaas het is de auto van de boswachter. De auto is leeg, maar in de verte zie ik een stofwolk naderen. Nog een boswachter, dichterbij zie ik dat ze met z'n tweeën zijn. Zonder te groeten halen ze mij in. Al snel komen ze terug, alleen nu met twee auto's, weer stof en ik had het al zo naar mijn zin. De bosweg is inmiddels ook bloedheet geworden. Mijn gedachten dwalen af en mijn watervoorraad slinkt. Op eerdere vakanties in Spanje heb ik nog wel eens bosbranden gezien, gelet op de temperatuur (het moet nu zo'n 34C zijn) en de droogte zou het zo maar kunnen. Ik voel me kwetsbaar maar troost mij met de gedachte dat de eindeloze weg erg breed is.

In de verte zie ik iets roods in de kant. Drie pelgrims die het moeilijk hebben, ze hebben zelfs hun matrassen uitgerold. Ik wens ze een buen camino en ga door.

Weer een eind verder zie ik een wit bestelautotje staan. Tevens zie ik iemand gooi bewegingen maken met een stok. Even verder zie ik een grote labrador. Ik ben dorstig en moe. Pas als ik dichtbij zie ik wat kleur in de berm en een camping tafeltje. Een engel staat op en nodigt mij uit voor een koffie en wat fruit. Niets commercieels, gewoon donativo, geef wat je wil, ik doe een paar euro in de box. De engel Maria is hier met haar zoontje Jorge en de Labrador. Een stuk of 6 pelgrims zitten in de schaduw. Dit kwam geen seconde te laat. De café con letsche uit de thermoskan en een plastic bekertje smaakt prima. De appel is sappig en heerlijk van smaak. Maria spreekt uitsluitend Spaans, maar iedereen is haar dankbaar.
Het motto voor vandaag is simpel : engelen bestaan langs de camino.

Na 15 minuten vertrek ik weer. Ze heeft mij op de foto gezet met de labrador en ik neem nog een foto van Maria, haar zoontje en haar standje. Een oprecht gracias en ik ga verder. Het is nog twee kilometer naar San Juan de Ortega en 7km naar Atapuerca. Ik realiseer me alleen dat nog sinds vanochtend nog niet gesmeerd heb. In de afdaling kom ik een norse Spanjaard tegen met inscripties in zijn rugzak camino 2006, camino 2010. Een paar dagen geleden heb ik dit feestnummer al eerder gezien. Verder vallen zijn kuiten op zo rood als maar kan en het lijkt wel of de blaren erop staan. Als ik vlak achter hem loop zeg ik Ola, maar geen reactie. Ik wil met alle plezier wat zonnebrand op zijn kuiten spuiten al hij het even uit mijn zijvlakken haalt . Zodra ik naast hem loop attendeer ik hem op zijn kuiten maar uiterst nors wijst hij mij af. Smoor d'er maar in denk, en ik zet er de pas in. San Juan de Ortego komt al snel en bij het plaatselijke klooster (tevens refugio) is de meest heerlijke koele waterbron. Ik vul mij flessen, smeer mij in en kom aan de praat met Pjotr uit Krakow.

Zuchtend en steunend lopen we samen via Ages naar Atapuerca. Het is 12.30 als we bij de Albergue zijn, deze gaat om 13.00uur open. We wachten in de tuin en al snel kunnen we inchecken. Stempel geplaatst, douchen, wassen , het hele schema van voren af aan.
Morgen een korte etappe, ca 19km naar Burgos en daar heb ik een mountainbike gehuurd voor de hoogvlakte tussen Burgos en Leon.

Uitgerust met een aantal naar Supermercado gegaan, het wordt een Koreaans voorgerecht met pasta bolognese en tarte tatin met vers fruit toe. We eten met z'n zessen, de anderen gaan naar een andere Albergue met restaurant.

Na het eten lekker met iPod in de tuin gezeten en nog even naar de plaatselijke kerk gegaan. Heerlijk koel (de Albergue heeft geen airco, of de schot in het bed naast mij heeft deze om zuinigheidsredenen uitgezet) en weer een groot gouden altaar. Er is niemand, ik ga vooraan zitten en bekijk het altaar eens goed. Het middenstuk is Sint Maarten die zijn mantel deelt met een arme. Ik voel me rustig en sereen, dit is een heerlijke omgeving. Na de kerk ga ik nog in de schaduw in de avondbries zitten, heerlijk. Na een kwartier loop ik terug naar de Albergue ga nog even in de tuin zitten en om 21.15 is het mooi geweest,