Bij een Spaanse afdaling moet er geklommen worden

Zaterdag 12 juli

Na een redelijke nacht wordt ik om 5.30 wakker en na een kwartiertje uitslapen sta ik als eerste op. Er is geen warm water in de badkamer dus ik ongeschoren de dag in. Om de anderen niet wakker te maken pak ik al mijn spullen onder de arm en ga naar het terras om mijn spullen weer ordelijk in de rugzak te stoppen. Onderwijl maak ik nog een foto in the blue hour, die kort en hevig is deze ochtend. Al snel begint het regenen en ik moet opschieten met inpakken. Frans en Patrick zijn er inmiddels ook. We hebben ontbijt op het terras ( met de spullen uit de supermarkt van gisteren).

Om 7 uur zijn Andrej, Ingrid en Mike ook beneden. Mike stopt vandaag, hij probeert een klein stukje. Ingrid en Andrej zijn al vertrokken terwijl ik Mike nog een hart onder de riem probeer ter steken.

Na zo'n anderhalve km kom ik de luidruchtige Amerikaan tegen, hij heeft problemen met zijn rugzak. Het ding hangt scheef op z'n rug en adviseer hem zijn rugzak opnieuw in te pakken, moet er niet aan denken dat hij met me gaat lopen.

De ochtendwandeling start toch in mooi weer met fantastisch licht. Het is 12 km afdalen tot Los Arcos, het eerstvolgende plaatsje. Het landschap is glooiend en onwaarschijnlijk mooi, de goudbruine korenvelden, een regenboog in de verte, wijngaarden en de camino is al van ver te zien. Een wonderbaarlijk ogenblik is er een roofvogel een andere vogel aanvalt. Het gaat hoog, laag met een rotgang. De prooi vecht voor het leven, na een paar minuten heeft de roofvogel beet en de twee zijn één in de lucht. De prooi weet alsnog te ontkomen en de roofvogel houdt het voor gezien voor nu.

De afdaling zet zich voort met een paar stevige klimmen en het motto is duidelijk. Bij een Spaanse afdaling moet er behoorlijk geklommen worden.

Na 12 lange kilometers kom ik eindelijk bij Los Arcos. Op het dorpsplein zitten al de nodige pelgrims en de plaatselijke bar heeft ontbijt, café con latte en zoete broodjes. Na een welverdiende stop gaat de groep weer op pad. Onderweg komen we ook de 2 tegen die zoveel apparatuur bij zich dragen. Camera, tripod, en geluidsapparatuur. Een van hen draagt een profi microfoon (zo'n grote grijze met stof omwikkeld), je herkent hem al om grote afstand.

Als we ze bijgehaald vertellen ze dat een documentaire maken over de Camino en ze het zelf ook mee willen maken. We wisselen emailadressen uit, want ik wil de film graag zien. Al snel zijn ze meters achter ons. Het gaat verder en verder, er zijn deze dag maar 3 dorpjes onderweg. De volgende twee. Sansol en Torres del Rio liggen vlakbij elkaar, als pelgrim hoef je alleen maar een diep ravijn door. In een mooie Albergue in sansol nog een stempel gehaald en verder gaat het weer. Vanaf nu is het grotendeels bergaf. Helaas er zitten toch nog echte kuitenbijters tussen die de 10% ruim te boven gaan. Het is maar 11km naar Viana, het doel van vandaag, maar oh wat duren die lang. Ik heb spierpijn, links in mijn kuit en probeer toch een lekker tempo aan te houden. De laatste 3km gaan langs de hoofdweg en Viana doemt op, in de verte is Logrono al zichtbaar. Het plaatsje lijkt niet veel, pas als je de nieuwbouw passeert zie je het fraaie oude stadscentrum. We vinden een Albergue en het avondritueel gaat weer van start. Even later nog wat tapas met mineraalwater als lunch en bij een meditatie salon nog heerlijke thee met brownie gehad (helaas was de carrot cake al op). Even later komt het stel uit Haarlem uitgeput binnen, ze hebben het gehaald. Ze weten ons te melden dat Mike vandaag nog tot Los Arcos is gegaan. Ze gaan gouw op zoek naar Albergue.
Volgens mijn app heb ik vorige week ruim 11.200 calorieën verbrand, en dat begint feitelijk op maandagmiddag en dan weet die app nog geen eens dat ik nog 14 kilo op de rug draag.

Nu eerst nog even rusten en straks een restaurantje opzoeken.