De dood reist mee
Door: Maarten
Blijf op de hoogte en volg Maarten
13 Juli 2014 | Spanje, Estella
Vrijdag 11 juli
Redelijk geslapen ondanks de grote slaapzaal, voor het eerst met oorpluggen. Om 6.00 hoor ik heel ver weg iets van een wekker, de oorpluggen werken.
Opgestaan, aangekleed (lage wandelschoenen) en ingepakt. Zonder ontbijt vertrekken we. In het stadje nog even gestopt voor een snelle café con latte en een bombe.
We lopen even later over de prachtige brug en in het zachte ochtendlicht neem ik in de windstilte nog een foto vanaf de nieuwe brug die er naast ligt.
Mike strompelt mee en al snel laten we hem achter, maar we zullen bij elke stop op hem wachten. We hebben eerst 5 km klim voor de boeg. De klim begint met vals plat, gaat makkelijk, maar na ca3km buigt de camino naar rechts af en wordt de klim stijl. Bijna boven lopen parallel langs de snelweg. Vlak voor de top haalt Patrick mij in, waar komt die vandaan? In het hekwerk langs de top zijn van takken allemaal kruizen gevlochten, velen lopen de camino voor of ter nagedachtenis aan anderen.
We passeren het dorpje vlak achter de klim, vullen snel water bij uit de dorpspomp en gaan verder.
Bij het volgende plaatsje(weer bovenop een heuvel) wordt het bakkertje aangedaan en helaas stoppen we om een jack aan te doen en om de hoes over de rugzak heen te trekken , gelukkig voorziet de camino dit, er is een overdekt marktplaatsje. Mike heeft zich weer bij ons gevoegd, maar in de afdaling uit het dorpje is een leerling stratenmaker (die zeker niet geslaagd zal zijn) aan het werk geweest, Mike lost al weer snel. Het is weer nat en glibberig en de stenen liggen schots en scheef, vast en los. Met z'n drieën gaat het verder en we besluiten in het volgende plaatsje wat langer te stoppen. Het is weer een flink stuk dat glooiend op en af gaat, ook Andrej moet lossen. Even na weer zo'n fraaie Romaanse brug zie ik het zoveelste kruis langs de weg staan voor den pelgrim die overleden is tijdens zijn/haar camino. Dit keer is het van een Deense vrouw. Sinds de start afgelopen maandag heb ik er vele gezien. Het motto wordt duidelijk, de dood reist mee op de camino. Op zich hoeft de Camino niet gevaarlijk te zijn, veel hangt af van je eigen conditie en gedrag. We klimmen weer door, komen onder de snelweg en na nog een km klimmen komen we in Lorca aan. In een Albergue stoppen we wat langer en nemen een café con latte met iets erbij. Andrej komt ca10 min later binnen en even later is Mike ook van de partij.
Na een wat langere stop vullen we de bidons bij met ijswater en het gaat richting Estella. Deze etappe is breed en smal, vals plat en stijl, goede en slechte ondergrond. Estella is nog eens 7 km. Bergaf doen we vaak rennend met gebogen knieën, dit gaat en sneller en heeft geen minder belasting op de knieën. Anderen kijken dan vaak vreemd op, maar ik heb geen pijnlijke knieën tot nog toe.
Bij Estella zijn er anderen die het voor gezien houden voor vandaag, maar we besluiten opnieuw te stoppen voor een lunch en te wachten op de twee anderen. Na de lunch halen we nog een stempel bij de officiële refugio aan de overkant
Even buiten Estella zit de bodega ariche. Zij hebben de Fuente del Vino. Twee kranen, 1met water en 1met wijn, bovendien stelt mijn eboek dat er een live webcam hangt. Snel stuur ik een sms naar NL, dadelijk ben ik live in beeld!
De Fuente is inderdaad een mooi ding, vele pelgrims stoppen er. Uiteraard wordt hier weer veel gefotografeerd. Na de wijn nog een stempel voor de credencial gehaald in het kantoor en we gaan voor de laatste 7 km bergop. Even verder komen we nog een zwaarbeladen pelgrim tegen, naast zijn rugzak heeft hij ook een statief, een profi microfoon en een grote camera bij zich. Al snel is hij ver achter. Ook Andrej moet weer lossen en samen met Ingrid lopen we stil van alle vermoeienissen de laatste km.
Het gaat op en af en de laatste 2km gaan weer erg stijl. Villemayor de Monjardin is het doel.
Na ruim 32 zijn we aangekomen, de refugio wordt gerund door Nl vrijwilligers. Op het terras checken we in en al snel zien we dat Frans en Patrick er al zijn. Helaas is er geen diner of ontbijt mogelijk. Het volgende plaatsje is 12 km ver. In het plaatselijke winkeltje maar wat gekocht dat voor ontbijt door kan gaan, douchen, wassen en omkleden, het gebruikelijke ritueel. Helaas moet ik constateren dat ik blaren op beide hakken heb, dat wordt prikken dadelijk.
De kamer is klein er zijn 8 slaapplaatsen in 4 stapelbedden. Het is al vol en we worden verdeeld over meerdere kamers. Zodra ik mijn bed in klim (boven) merk ik hoe laag het plafond eigenlijk is. Ik stoot mijn hoofd en probeer even te gaan liggen. Na een halfuurtje rust ga ik naar beneden en neem een Sportdrankje, dit gaat in 1 keer naar binnen. Op het terras zit ook een al een oudere Amerikaan die continue het hoogste woord heeft en zowaar ook een paar woorden over de grens spreekt. Hier heb ik geen zin in, dus ik haal mijn EHBO kit te voorschijn om mijn blaar door te prikken. Ik strompel naar het pleintje voor de refugio en begin mijn voeten schoon te maken, eeltvijl, kamferspiritus etc. Ik pak de naald en uit het niets staat Frans naast mij 'problemen?' vraagt hij. Ik wijs op mijn linkerhak en hij biedt gelijk aan om de blaar door te prikken. Dit heeft hij al vele keren gedaan. Ik leg mijn voet neer en Frans begint te prikken maar er komt nog geen vocht uit, de blaar zit diep onder het eelt. Frans zegt dat hij dat eerder mee heeft gemaakt. Pas na veel duwen en prikken lukt het en er komt bloed en wondvocht te voorschijn. Afdeppen met een beetje jodium en het morgen weer lukken.
We praten nog wat over de Camino, de redenen om te lopen, over kanker, leukemie en dit soort rotziektes die we van veel te dichtbij mee gemaakt hebben. Na een tijdje gaat Frans verder en ik ga terug naar het terras. Steven uit Dublin nodigt mij uit en kan hem blij maken met Ierse muziek van mijn iPod. We maken tapas met spullen die we net gekocht hebben. Ook Nicole met haar man uit Salzburg komen er bij en met de wijn uit de Navarra wordt het al snel gezellig. Met een grote groep gaan we eten in de bar om de hoek. Eten stelt niet voor maar het gezellig. Er zit ook een ander Nederlands stel uit Haarlem aan tafel.
Na het eten gaan de meesten naar bed, het is immers al 20.30 uur.
Redelijk geslapen ondanks de grote slaapzaal, voor het eerst met oorpluggen. Om 6.00 hoor ik heel ver weg iets van een wekker, de oorpluggen werken.
Opgestaan, aangekleed (lage wandelschoenen) en ingepakt. Zonder ontbijt vertrekken we. In het stadje nog even gestopt voor een snelle café con latte en een bombe.
We lopen even later over de prachtige brug en in het zachte ochtendlicht neem ik in de windstilte nog een foto vanaf de nieuwe brug die er naast ligt.
Mike strompelt mee en al snel laten we hem achter, maar we zullen bij elke stop op hem wachten. We hebben eerst 5 km klim voor de boeg. De klim begint met vals plat, gaat makkelijk, maar na ca3km buigt de camino naar rechts af en wordt de klim stijl. Bijna boven lopen parallel langs de snelweg. Vlak voor de top haalt Patrick mij in, waar komt die vandaan? In het hekwerk langs de top zijn van takken allemaal kruizen gevlochten, velen lopen de camino voor of ter nagedachtenis aan anderen.
We passeren het dorpje vlak achter de klim, vullen snel water bij uit de dorpspomp en gaan verder.
Bij het volgende plaatsje(weer bovenop een heuvel) wordt het bakkertje aangedaan en helaas stoppen we om een jack aan te doen en om de hoes over de rugzak heen te trekken , gelukkig voorziet de camino dit, er is een overdekt marktplaatsje. Mike heeft zich weer bij ons gevoegd, maar in de afdaling uit het dorpje is een leerling stratenmaker (die zeker niet geslaagd zal zijn) aan het werk geweest, Mike lost al weer snel. Het is weer nat en glibberig en de stenen liggen schots en scheef, vast en los. Met z'n drieën gaat het verder en we besluiten in het volgende plaatsje wat langer te stoppen. Het is weer een flink stuk dat glooiend op en af gaat, ook Andrej moet lossen. Even na weer zo'n fraaie Romaanse brug zie ik het zoveelste kruis langs de weg staan voor den pelgrim die overleden is tijdens zijn/haar camino. Dit keer is het van een Deense vrouw. Sinds de start afgelopen maandag heb ik er vele gezien. Het motto wordt duidelijk, de dood reist mee op de camino. Op zich hoeft de Camino niet gevaarlijk te zijn, veel hangt af van je eigen conditie en gedrag. We klimmen weer door, komen onder de snelweg en na nog een km klimmen komen we in Lorca aan. In een Albergue stoppen we wat langer en nemen een café con latte met iets erbij. Andrej komt ca10 min later binnen en even later is Mike ook van de partij.
Na een wat langere stop vullen we de bidons bij met ijswater en het gaat richting Estella. Deze etappe is breed en smal, vals plat en stijl, goede en slechte ondergrond. Estella is nog eens 7 km. Bergaf doen we vaak rennend met gebogen knieën, dit gaat en sneller en heeft geen minder belasting op de knieën. Anderen kijken dan vaak vreemd op, maar ik heb geen pijnlijke knieën tot nog toe.
Bij Estella zijn er anderen die het voor gezien houden voor vandaag, maar we besluiten opnieuw te stoppen voor een lunch en te wachten op de twee anderen. Na de lunch halen we nog een stempel bij de officiële refugio aan de overkant
Even buiten Estella zit de bodega ariche. Zij hebben de Fuente del Vino. Twee kranen, 1met water en 1met wijn, bovendien stelt mijn eboek dat er een live webcam hangt. Snel stuur ik een sms naar NL, dadelijk ben ik live in beeld!
De Fuente is inderdaad een mooi ding, vele pelgrims stoppen er. Uiteraard wordt hier weer veel gefotografeerd. Na de wijn nog een stempel voor de credencial gehaald in het kantoor en we gaan voor de laatste 7 km bergop. Even verder komen we nog een zwaarbeladen pelgrim tegen, naast zijn rugzak heeft hij ook een statief, een profi microfoon en een grote camera bij zich. Al snel is hij ver achter. Ook Andrej moet weer lossen en samen met Ingrid lopen we stil van alle vermoeienissen de laatste km.
Het gaat op en af en de laatste 2km gaan weer erg stijl. Villemayor de Monjardin is het doel.
Na ruim 32 zijn we aangekomen, de refugio wordt gerund door Nl vrijwilligers. Op het terras checken we in en al snel zien we dat Frans en Patrick er al zijn. Helaas is er geen diner of ontbijt mogelijk. Het volgende plaatsje is 12 km ver. In het plaatselijke winkeltje maar wat gekocht dat voor ontbijt door kan gaan, douchen, wassen en omkleden, het gebruikelijke ritueel. Helaas moet ik constateren dat ik blaren op beide hakken heb, dat wordt prikken dadelijk.
De kamer is klein er zijn 8 slaapplaatsen in 4 stapelbedden. Het is al vol en we worden verdeeld over meerdere kamers. Zodra ik mijn bed in klim (boven) merk ik hoe laag het plafond eigenlijk is. Ik stoot mijn hoofd en probeer even te gaan liggen. Na een halfuurtje rust ga ik naar beneden en neem een Sportdrankje, dit gaat in 1 keer naar binnen. Op het terras zit ook een al een oudere Amerikaan die continue het hoogste woord heeft en zowaar ook een paar woorden over de grens spreekt. Hier heb ik geen zin in, dus ik haal mijn EHBO kit te voorschijn om mijn blaar door te prikken. Ik strompel naar het pleintje voor de refugio en begin mijn voeten schoon te maken, eeltvijl, kamferspiritus etc. Ik pak de naald en uit het niets staat Frans naast mij 'problemen?' vraagt hij. Ik wijs op mijn linkerhak en hij biedt gelijk aan om de blaar door te prikken. Dit heeft hij al vele keren gedaan. Ik leg mijn voet neer en Frans begint te prikken maar er komt nog geen vocht uit, de blaar zit diep onder het eelt. Frans zegt dat hij dat eerder mee heeft gemaakt. Pas na veel duwen en prikken lukt het en er komt bloed en wondvocht te voorschijn. Afdeppen met een beetje jodium en het morgen weer lukken.
We praten nog wat over de Camino, de redenen om te lopen, over kanker, leukemie en dit soort rotziektes die we van veel te dichtbij mee gemaakt hebben. Na een tijdje gaat Frans verder en ik ga terug naar het terras. Steven uit Dublin nodigt mij uit en kan hem blij maken met Ierse muziek van mijn iPod. We maken tapas met spullen die we net gekocht hebben. Ook Nicole met haar man uit Salzburg komen er bij en met de wijn uit de Navarra wordt het al snel gezellig. Met een grote groep gaan we eten in de bar om de hoek. Eten stelt niet voor maar het gezellig. Er zit ook een ander Nederlands stel uit Haarlem aan tafel.
Na het eten gaan de meesten naar bed, het is immers al 20.30 uur.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
