Zing, lach, huil, ruik, zie, voel en verwonder

Zaterdag 26 juli van Triacastela naar Barbadelo.

Ik heb slecht geslapen en ik heb geen haast. Vandaag wil ik langs het klooster van Samos. Dit is 10 km verder en volgens de lonely planet (e-book) gaan ze om 10 uur open. Helaas is het druk in de kleine slaapzaal, er gaat continue wel iemand naar de wc een ander snurkt etc, met andere woorden, mijn nacht is slecht. Vanaf 4uur slaap ik niet meer. De eerste staat dan al op (de zon gaat om 07.15 op, hij echt dus echt in het donker weg). Mijn bovenbuurman vindt het nodig om zijn wekker vaak op snooker te zetten en zo gaat het maar door. Even na zessen sta ik ook op, langzaam. Eerst mijn wasgoed ophalen, toilet, rugzak uitpakken en weer inpakken etc. Voor het eerst deze Camino neem ik een ibuprofen. Ik heb tijd nodig vanochtend. Ontbijt is een stukje chocolade, 2 pruimen, een appel en wat bronwater. Als ene laatste verlaat ik de kamer, doe mijn wandelschoenen aan en ga lopen.
Het is 7.00 uur, lekker fris, redelijk helder en rustig. Vanaf hier zijn er twee opties qua route. Een rechtstreekse naar Sarria, of een 4km langere via Samos. De paar pelgrims die ik zie lopen nemen de kortere en al snel ben ik helemaal alleen. Het begin van de route loopt hier achter de vangrail van de grote weg, maar gelukkig gaat deze al na 3 km afwijken. Dit moet echt de oeroude Camino zijn. Holle boswegen. Makkelijke zandgrond, veel schaduw, ochtendmist, groen, groen, groen, kabbelende beekjes en af en toe een verstild dorpje, schitterend!
Na 9km opent het bos en zie ik een groots klooster liggen. Het 8.50 uur. Ik heb te snel gelopen. In het gelijknamige dorpje ontbijt ik met een boccadillo met ham/kaas en uiteraard een café con letsche. Het klooster gaat pas om 10.30 uur open. Balen, daar wacht ik niet op, wel haal ik het stempel bij een van de monniken en ik vervolg mijn weg. Wat hier opvalt is de overdaad aan jakobsschelpen langs de weg. In alle hekwerken zijn grote gietijzeren jacobsschelpen verwerkt, ik zit dus in ieder geval op de goede route. Bij de dorpspomp vul ik mijn fles bij en spoel ik mijn washand. Deze heb ik bij de hand in een vakje in de heupband van de rugzak. Gisteren vergeten te wassen en dat is te ruiken.
Volgens mijn gids moet ik vanaf Samos binnendoor naar Sarria, alleen de pijlen zijn moeilijk te vinden. De hele route is hier met geschilderde gele pijlen of jacobsschelpen aangegeven. Hier lijkt alles langs de grote weg te wijzen. Enfin dan maar langs de grote weg en na een paar km komt inderdaad de al eerder verwachte afslag. Gelijk een klim op een asfaltweg van ruim 12% over 1500 meter. De benen gaan als vanzelf in de bergversnelling en voor ik het weet ben ik boven, lopen gaat makkelijk, kost geen moeite meer en ik kijk veel meer rond. Ik zing (in mijn hoofd dat dan wel), lach, huil (snik), ruik, zie, voel en verwonder (vrij naar Ramses). Daarmee heb ik gelijk het motto voor vandaag.
Even verderop slingert de weg als pad verder en het doet mij hier denken aan Zuid Limburg. Het aantal boerderijen is beperkt en dorpjes zijn er amper. De wereld hier lijkt dicht en gesloten. Ik neem een blikje aquarius en neem mij voor voorzichtig om te gaan met mijn watervoorraad. Even verder heeft een boerderij een coca cola automaat in de tuin gezet, maar de muntjes van deze pelgrim vallen er net zo hard weer uit als dat ik ze er in stop, balen. Ik ga verder en verder, het pad wordt weer asfaltweg en hier hebben ze wel de stenen gelegd, maar zijn ze de toplaag met asfalt vergeten. Dat doet dus pijn bij elke stap voor 1,5 km. Mijn watervoorraad slinkt. In een dorpje stop ik, doe mij rugzak af en ga even zitten, geen dorpspomp hier, dus ik neem mijn laatste 2 pruimen en een appel voor the road. De appel eet ik in de zoveelste klim en opeens hoor ik auto's rijden. Ik ben vlakbij de hoofdweg en bij een tunneltje staat al een bord met 'Bar'. Uiteraard gestopt, water bijgevuld en aangesterkt met een café con letsche. Buiten zie eindelijk andere pelgrims, de korte en de langere route komen hier bij elkaar. Het is nog 4km naar Sarria, maar ik wel een plaatsje verdergaan.
Als je de Camino loopt dan ontvangt de pelgrim op vertoon van zijn credencial (stempelkaart) de zogenaamde Compostela van de kerk. De pelgrim moet dan wel minstens 100km gelopen of 200km gefietst hebben. Sarria is een grotere stad en ligt net buiten de 100km grens. Er zijn dus veel toeristen die die 100km vanaf Sarria lopen. Als een inmiddels doorgewinterde pelgrim heb ik niet zo veel zin in hordes toeristen die hun rugzakje per taxi naar de volgende gereserveerde Albergue laten brengen en de 100km even doen. Als ik dus 1 stadje verder ga, dan kan ik ze wellicht ontlopen.
De 4 km naar Sarria gaan in een hoog tempo en in de psychologie van het inhalen herhaalt zich keer op keer. Sarria is een stad met veel hoogbouw en weinig aantrekkelijk. Ik loop er maar zo snel mogelijk doorheen. Zodra ik de brug overloop roept Eric mij, hij zit op een bankje met een biertje. Hij wil ook - om dezelfde redenen - naar Barbadelo, het volgende plaatsje. Volgens hem heeft de Albergue een zwembad.Anderen denken er net zo over. Sommigen gaan nog even langs de farmacie voor blarenpleisters of andere benodigdheden. Ik verlaat Sarria via een lange trap en kom in een smal straatje dat vol staat met Albergues, restaurantjes ed, allemaal voor pelgrims. Het doet mij qua sfeer denken aan Saint Jean Pied de Port, bijna 700km eerder. Ik koop nog wat pruimen en aquarius en via de gevangenis voor pelgrims (!), het klooster loop ik laatste kilometers. De Camino gaat scherp omlaag en ik wordt hier ingehaald door 3 meiden die duidelijk net gestart zijn, alle uitrusting is als nieuw, ze zijn schoon, maar ik heb de indruk dat niet alles goed zit. Na een paar honderd meter komt mijn idee al uit en de meiden zij druk bezig om de banden van de rugzak te verstellen. Dat kan een heel karwei zijn, bij mijn rugzak, kan dat via 15 banden. Het kan dus even kosten om de goede afstelling te vinden. Via een klimmetje en wat akkers kom ik bij Barbadelo. Net als de afgelopen dagen ga ik de laatste kilometer op de rem, met minder dan halve snelheid ga ik verder. Je ziet, ruikt, voelt zoveel meer, dat is echt ongelofelijk.
Dit is een mooie Albergue. Nieuw, ruim van opzet, net sanitair, zwembad etc. Dit is wel uit te houden.
Na de routine van douchen, wassen ed neem ik een duik in het frisse water en laat me in de zon opdrogen. Na de slechte nacht ben ik moe en ik ga liggen voor een beauty slaapje.
Ik sta op verzorg een blaar (vocht spoot eruit, sorry), bewerk mijn verslag en ik kom aan de praat met John uit de VS. Voor ons gebouw (de Albergue bestaat uit een aantal units) zitten we in de schaduw op een bankje en we overdenken de Camino. Ook hij is in St. John (Engelstaligen hebben het niet over Saint Jean Pied de Port) gestart. We eten samen in de bibliotheek (dit is echt een mooie Albergue!) en ik wil vandaag een keer op tijd naar bed, de laatste dagen was het telkens 10.30. Morgen een flinke etappe maken!