De psychologie van het inhalen

Donderdag 24 juli van Cacabelos naar Vega de Valcare

Dit was een slechte nacht! Deze Albergue heeft kamers die in een hoefijzervorm om de kerk heen liggen. Er zijn allemaal aparte kamers (die alleen vanaf de buitenkant op slot kunnen). Een MDF plank met een veel te dunne matras. Een kleine aflegruimte en lamp (geen stopcontact) en iets wat voor een kast door moet gaan. MDF planken dienen ook als scheiding met de andere kamers. In het puntdak is geen afscheiding aangebracht (je hoort dus alles), de dakbedekking is lood ( het wordt dus warm).
Samenvattend, het was veel te warm, er was veel geluid en de matras was slecht. Na een paar uur 'slapen', doe ik de klapdeuren open van mijn kamer en ruil de hitte in voor licht op de binnenplaats. Tja zelfs in de nacht kan het zwaar zijn voor pelgrims.
Wakker worden is geen probleem en op de binnenplaats is het al een drukte van belang, het oogt gezellig deze Albergue, er zijn slecht een paar aanpassingen nodig om deze goed te maken.
Wat mij overigens opvalt is dat ondanks (of juist dankzij) het gebruik van een niet electrische tandenborstel mijn tanden onwaarschijnlijk wit zijn.

Viktor heeft mij gisteren verteld dat de etappe van vandaag makkelijk is en ook jet profiel plaatje laat eenzelfde beeld zien. De eerste kilometers gaan langs de weg en bij de eerst bar stoppen we voor koffie, deze groep heeft echt iets nodig. Even verderop verlaat de Camino de weg en de route loopt verder door de wijngaarden. Achter ons komt intussen de zon op. Het gaat op en af voor ca 9 km en de wijngaarden zie er voor mij vreemd uit. Meestal zie je lange rijen die er verzorgt uit zie, maar hier lijkt her wel of de wijnranken her en der in het veld staan.
Wat al dagen opvalt is iets typisch. Ik weet inmiddels dat ik een snellere loper ben op de Camino, met grote regelmaat haal ik pelgrims in (die mij dan weer tijdens een café con letsche inhalen). Een pelgrim voor me zie ik soms wel een uur lopen, de verschillen in snelheid zijn dus niet groot, maar als ik dan naast iemand kom lopen of inhaal, dan is daar ineens iets van verrassing of verbazing en ik loop voor hen. Binnen de kortste keren heb een enorme voorsprong. Het uitbouwen van die voorsprong gaat altijd veel sneller dan in achterhalen. Dit is voor mij een nog raadselachtig motto: De psychologie van het inhalen. Ik wil hier overigens geen waardeoordeel mee uitspreken dat inhalen goed is, ieder doet het immers voor zich.
Na een laatste afdaling komen we bij Villafranca del Bierzo. Een flinke plaats met de nodige bars op de Plaza Mayor. Er zitten al de nodige pelgrims en wij schuiven aan. Tijd voor café con letsche en een soort van vanille/suiker cake, zoet maar bomvol energie. De Deense vrienden schuiven even later ook aan en we hebben een stop van ca een half uur. Ons wacht een saai stuk langs een grote weg. We lopen het plaatsje uit en bij de brug kijken we achterom en zien de 5 kerken van Villafrance del Bierzo boven de huizen uitsteken. De Camino volgt nu een grote weg en zonder afscheiding lopen we hier met de rest van het (spaarzame) verkeer. In de verte zie ik een tunnel en het is net alsof deze weg door een goed verlichte tunnel verder gaat. Ik zeg nog dat het mij vreemd lijkt dat er een tunnel is op deze eeuwenoude route. Als we dichterbij komen wordt het duidelijk, de weg komt op een T-splitsing en komt op een grotere N-weg. Boven de N-weg loopt de snelweg, deze verdwijnt in de tunnel. Wij gaan rechtsaf en hebben gelukkig een betonnen vangrail tussen ons en de weg. De Camino gaat hier door een dal met een rivier beneden, de N-weg waar wij lopen en daarboven de snelweg. Dit gaat bocht na bocht, kilometer na kilometer zo verder. Slechts af en toe mogen we er even af en lopen door een dorpje. Bij een dorpje nemen we nog een laatste café con letsche, verse jus, een appel en wat abrikozen. Het is nog slechts 7km tot de bestemming Vega de Valcare.
De laatste kilometers verdwijnen onder onze voeten in Vega de Valcare besluiten we een hotel te nemen en de kamers te delen. We hebben allemaal een goede nacht nodig. Na douchen ga ik liggen en ik ben gelijk weg voor een middagdut.
1,5 uur later wordt ik verkwikt wakker op een echt bed. Blij dat de slaapzak ed ingepakt kan blijven en dat het een goede nacht kan worden. We nemen een boccadillo aan de overkant en lopen even naar de kerk (stempel) en de Supermercado.
Dit plaatsje heeft eis onwerkelijks over zich. Het ligt in een prachtig dal, is al honderden jaren een belangrijke stop in Camino en tegelijkertijd gaat de autosnelweg hoog over het dal via enorme viaducten.
Morgen wacht ons O'Cebreiro. De meest gevreesde klim van de Camino. Het is 3km naar de voet en dan overbruggen we in 9km 600 meter hoogteverschil.
We eten met een hele groep 200mtr verder met Amanda uit Donegal, Sean uit Dublin, Alan uit Kilmarnock e.a. Het is gezellig en goed, een aantal heeft voor morgen paard geregeld om de berg op te komen. Om 22.00 gaan we terug. Morgen zien we wel hoe ver we komen.
Ik heb nog een email ontvangen van Ingrid. Zij is vooruit geracet en is inmiddels in Santiago aangekomen. Ze waarschuwt voor de grote drukte aldaar. Naar mijn idee valt het onderweg juister mee en heeft de drukte alles te maken met de naamdag van Saint Jacques morgen de 25e, dan is het altijd extra druk in Santiago de Compostela.