The end en een begin

Vrijdag 1 augustus Santiago de Compostela naar Finisterre en Muxia (auto)

Vandaag uitslapen. 7.30 ontbijt en om 8.00 vertrekken. Rugzak gepakt met alle souvenirs erbij in, het past nog maar net Thérèse wil graag mee naar Finisterre, dus ze is om 8.00 bij de receptie van mijn hotel. Haar vliegtuig naar Denemarken gaat pas zaterdagmiddag, dus een excursie naar Finisterre is een leuke afwisseling.
Om 8.00 uur lopen we door de stad en voor de kathedraal maak ik nog een foto van alleen mijn schoenen / rugzak bij de laatste jacobsschelp. Het is ca 10 minuten lopen naar het busstation op de Plaza Galicia.
Na 15 minuten komt de bus die ons deels via de Camino naar het vliegveld brengt. Onderweg de nodige pelgrims (en enkele bekenden) gezien die met hun laatste etappe bezig zijn. De bus doet er 40 minuten over en stopt bijna voor de balie van europcar. Uiteraard proberen ze een grotere auto te verhuren, maar de Seat Ibiza is prima.
We lopen naar de garage beneden en vragen bij de uitgifte nog even naar de te volgen route. De dame weet gelukkig welke plaatsnamen er op de borden staan dus dat is makkelijk. In combinatie met de kaart op de IPad moet het lukken. De weg is inderdaad makkelijk te vinden en ongeveer 5 kwartier later zijn we in Finisterre. We rijden door tot we niet verder kunnen en lopen het laatste stuk, uiteraard zijn ook hier de nodige pelgrims.
De bar is nog gesloten, dus lopen we eerst naar het einde, voorbij de vuurtoren naar beneden. Overal zie je hier brandhaarden, volgens de traditie verbranden pelgrims hier spullen die ze bij zich hadden tijdens hun Camino.
Het uitzicht is windstil, er hangen prachtige wolken, het is grandioos. Dit is een mooi einde van de Camino en tegelijkertijd het begin van het vervolg. Dat is ook mijn motto van de dag. De Camino gaat zo lang door de natuur dat het voor mij op deze natuurplek haast beter past dan in de fantastische stad als Santiago de Compostela. In gedachten verzonken blijven we een half uur zitten en ik laat de afgelopen weken aan mij voorbijgaan. Her en der zitten pelgrims die hetzelfde doen.
We klimmen weer omhoog, halen nog een stempel 'The End', maken foto's bij de laatste jacobsschelp met 0,00 km en gaan voor een café con letsche en een boccadillo.
We lopen terug naar de auto en ik zet Therese af in het dorpje, ze gaat met de bus terug. Met een big hug nemen we afscheid en ik rij verder richting Muxia.
Buiten het dorp staan 2 pelgrims te liften en ik neem ze mee. Ze willen eigenlijk terug naar Santiago de Compostela, maar Muxia zouden ze ook graag zien. Als ik de kofferbak open doe zien ze mijn rugzak en ze begrijpen direct dat ze met een pelgrim te doen hebben. Cyrille en Fabian, 2 Fransen, zijn uiterst dankbaar en herhalen dit keer op keer, 'The Camino Provides' . Ik heb zelf zo vaak ervaren dat de Camino zorgt voor de Pelgrims, hier kan ik iets soortgelijks doen. Beiden hebben ze hun Camino diep in Frankrijk gestart dus ze zijn allebei al ca 2 maanden onderweg.
De rit naar Muxia is schitterend, overal horreos (langwerpige graanschuren op pootjes) en in Muxia zet ik Cyrille en Fabian af.
Ik blijf nog even rondkijken in Muxia en rij verder via O Coruna, naar Lugo. Via de Camino Norte rij ik terug. Het voelt goed om overal nog borden ed tegen te komen. Ik heb niets gereserveerd, want ik ga uit van het principe 'the Camino provides'. Ik stop uiteindelijk in A Fonsagrada, midden tussen Lugo en Oviedo. De Albergue ligt naast de kerk en is makkelijk te vinden. Dit is weer een prima plek voor weinig. Er zijn de nodige pelgrims en een pelgrim, zoal ik nu, die terugkomt is een uitzondering. Er is dus gelijk contact. De onderlinge sfeer op deze Camino (andere route dan die ik gelopen heb) is vergelijkbaar, maar de route is iets minder bekend en het lijkt iets rustiger.
Ik koop iets bij de Supermercado en maak zelf even iets klaar in de prima keuken.
Om 9.00 uur is het mooi geweest en ik zoek mijn bed op.