De weg is het doel

Zondag 27 juli van Barbadelo naar Ligonde

Weer niet lekker geslapen. Midden in de nacht was het zo warm dat uit (het bovenste) bed ben gegaan om de deur open te zetten, eindelijk kwam er dan een iets koelere bries naar binnen. Maar ja dan komt de ellende van het delen van een kamer met 10 anderen. Nadat ik even was ingeslapen en toch weer wakker werd zag ik dat een ander de deur weer dicht gedaan had. Dit had geen enkele zin als anti-inbraak want op slot kon deze toch niet.

Om 5.00 uur gaat de eerste wekker en de @&;)) staat dan niet eens op. Om 5.15 zelf maar opgestaan, want om 6.00 is er hier ontbijt. Lekker rustig aangekleed, mijzelf met een washand gewassen, douchen in de ochtend doet niemand, want dan zit je met een natte handdoek. Spullen naar buiten gedragen en op het bankje bij de deur de rugzak ingepakt en de boel op orde gemaakt.
Om 6.00 ga ik naar het restaurant, maar niemand daar. De eerste pelgrims vertrekken dan maar. Eindelijk om 6.15 komt iemand de boel openen. Ik neem een grote café con letsche en een omelet, een echt ontbijt waar ik op door kan.
Even later ben ik op weg en ik heb mijn zaklantaarn nodig om de pijlen te kunnen vinden. Ik ben alleen en ga weer eens klimmen, op zich valt dit allemaal wel mee. In de verte loopt een drietal en John haal ik al snel in.
Ik begin met wat overpeinzingen. Ik zit nu op ca 107 km van Santiago en heb enerzijds zin om daar aan te komen (ben er ooit al met de auto geweest) en anderzijds voelt het ook triest om er al bijna te zijn. De Camino is mooi, af en toe schitterend, tussen de pelgrims heerst een kameraadschappelijke sfeer die erg goed doet en het wandelen begint routine te worden.
Onder het wandelen vraag ik me af hoe het met die andere pelgrims gaat die ik onderweg tegen ben gekomen, Danj, Ingrid, Rob, Andrew, Patrick, Frans, Judith, Sergio, Mariëlle, Alan, Sean, Sean, Luis, Thomasz, Amanda, Ulrike, Eric, John en al die anderen. Het is/was een voorrecht om ze te leren kennen.
Ik zie dat ik meer waarneem dan eerst en dat is een zeer waardevolle les van deze Camino. Ben blij dat ik nog een paar dagen heb en besef meer dan eens dat de weg het doel is.dat is dan ook gelijk mijn motto vandaag.
Na 8 km gestopt voor koffie. Deze kost ineens €1,80 I.p.v. De gebruikelijke €1,20. John stopt even later ook en gaat hier ontbijten. Ik verbaas me nog over de prijs en ga door. Wandelen doet vandaag pijn aan de voeten dus ik stop om mijn stokken erbij te pakken en ik wordt ingehaald door mijn naamgenoot uit Denemarken. Hij stopt bij de eerste bar voor sigaretten, dus ik ben weer alleen. Het zijn lange stukken vandaag, het wordt minder bosrijk en meer akkerland, af en toe staat bij een boerderij een schaaltje met pruimen voor pelgrims, dankbaar neem ik er van. Een volgende bar is helemaal op de commerciële tour en verkoopt zo'n beetje alles waar een jacobsschelp en of kruis op past, dat is meer voor toeristen en niet voor pelgrims.
Dat dit een agrarische regio is blijkt even later. De Camino wordt hier niet alleen door pelgrims gebruikt, maar ook door koeien, de vele uitwerpselen getuigen hiervan. Een boerin brengt haar koeien van de stal naar de wei en de koeien maken geen ruimte voor de pelgrim. Ik sta midden in een kudde, die van de kantjes eet en af en toe nog iets op straat legt. Het kost 15 minuten, maar het is gewoon leuk om mee te maken.
Eindelijk begint de lange afdaling naar Portomarin. Steil en 5km lang, gewoon vervelend om continu voor in de schoenen gedrukt te worden.
Portomarin is bijzonder. Het ligt aan een stuwmeer en bij de aanleg zijn hele gebouwen naar een nieuwe hoger gelegen plek gebracht. Via een lange brug kom je binnen en via een steile trap loop je vervolgens het centrum in. Ik heb fruit en vocht nodig en gelukkig is de supermarkt op zondag gewoon open. Ik loop nog even rond, ga de kerk in, kniel neer in dankbaarheid voor de Camino en de koelte binnen en haal,een stempel.
Op de Plaza plof ik neer, ik heb trek en dorst, bestel een boccadillo met ham en kaas en café con letsche. Op het terras gaat een halve liter mineraalwater met bubbels uit de supermarkt zo naar binnen.
Hier zie ik ook gelijk een onderscheid tussen pelgrims en toeristen (alleen de laatste 100km). Pelgrims (her)kennen elkaar en trekken met elkaar op, op terrasjes wordt de pelgrim er altijd bijgeroepen en ze vormen een groep. Toeristen mengen niet met anderen en zijn veel te schoon.
Op het terrasje naast mij zitten twee Oostenrijkse vrouwen die de laatste 100 ( voor fietsers geldt 200!) op de gloednieuwe mountainbike doen. Ze zitten strak in de verf, hebben Sarah lang geleden gezien en 20km van Sarria klagen ze al over zadelpijn. Ze hebben geen bagage, afgezien van een tasje voor op het stuur waarin - als ik even meekijk - 3pakjes sigaretten, zonnebrand en een portemonnee zitten. Ze kijken meewarig naar mij, mijn rugzak, mijn meegenomen water en pruimen en schudden het hoofd.
Even later zie ik Maarten (uit Denemarken ) lopen en hij komt bij mij zitten. Als het voller wordt vertrek ik weer na een half uur pauze. Ik neem nog wat foto's en vertrek. Ik zie de 2 vrouwen onhandig opstappen en in plaats van de overal aanwezige gele pijlen te zoeken proberen ze aan de hand van hun gids de weg te vinden. Bij het uitlopen kom ik Alan nog tegen die al aan het bier zit.
Na Portomarin volgt een niet te steile maar wel bijna 8km lange klim. In Gonzar 8km weer pauze en een paar Italianen nodigen mij uit, al snel volgen Eric, Maarten en Alan en meer. We spreken af naar Ligonda te lopen, nog 8km verder. Ieder loopt weer op zich en dit zijn zware kilometers. Einde van de (wandel)dag en heet, geen schaduw, geen wind.
Als ik eindelijk aankom blijkt de Donativo Albergue gesloten, maar gelukkig is er nog een 100meter verder en daar is wel plek. John is er al en ook het drietal van vanochtend vroeg is er. Er is geen restaurant in het plaatsje, we moeten 300meter verder. Ik ga eten met het het drietal uit Zweden en Denemarken. Het eten is prima en echt met liefde klaargemaakt.
Na het eten boek ik een hotel anex klooster naast de kathedraal in Santiago, ik heb besloten om de laatste 75 km in 3 dagen te doen en er geen race van te maken. Voor zover mogelijk pak ik mijn spullen en ga om 21.15 slapen.