Ik loop de Camino niet langer, de Camino loopt mij

Vrijdag 25 juli van Vega de Valcare naar Triacastela

Vanochtend wederom vroeg op gestaan, de grote berg wacht en boezemt ontzag in. We besluiten dat ieder deze berg zelf gaat beklimmen. Het ontbijt is beperkt, een stukje chocolade,een appel en wat water. Ik loop om 06.00 uur en het is eigenlijk nog te donker. Lopen op de asfaltweg gaat nog, de eerste km is nog in het dorpje en wordt verlicht met de lantaarnpalen. Als ik de laatste paal achter mij laat wordt het echt donker, ik heb nog ca 3km voor de klim begint. Voor mij doemt een enorme berg op maar de weg loopt er omheen. Even verder is er weer een dubbel viaduct hoog boven de Camino. De Camino gaat linksaf en volgt steeds kleinere weggetjes. Ik loop door een klein plaatsje en kom langs de 'paardenverhuur'. De berg is nog altijd niet goed zichtbaar door de ochtendmist. Na een klein bruggetje begint de klim op de asfaltweg, het gaat hier zeker 12% omhoog. Een km verder gaat het linksaf omlaag naar een stroompje. Het pad wordt slechter, er liggen steeds meer keien en lange groeven van leisteen. Waar geen steen is, is er klei. Zodra het weer gaat klimmen kom ik voorbij een donativo standje, maar helaas ik ben nog te vroeg, het is nog niet bemand. Ik heb trek en de klim moet nog beginnen. Het gaat nu gelijk steil omhoog, klei en stenen, zeker 15% stijgingspercentage. Dit gaat voor mijn gevoel een paar honderd meter zo door en mijn pas wordt al een stuk trager. Na een haarspeldbocht wordt het pad anders, het zijn hier betonstroken. Ik passeer een huis en ben in La Faba, dat is halverwege. Ik loop eerst bij de Albergue naar binnen voor koffie, maar er is ook nog een bar. Bij de bar kom ik Ulrike weer tegen, ze was als eerste vertrokken. Ik bestel een café con letsche, een voorverpakte croissant en appeltaart en moet het daarmee doen. We wachten nog even en Alan komt ook. Vervolgens gaan we verder in de klim. Daar waar we net nog door het bos liepen lopen we nu in meer open terrein, het zicht is niet veel, we lopen in de wolken. Langzaam trekt het open en het zicht wordt mooi. De klim gaat verder maar is niet moeilijk meer. Bij een volgende bar vraag ik nog aan andere pelgrims of ze de klim misschien gezien hebben, want in vergelijking tot de voorstelling die ik ervan had valt het reuze mee. Ik maak daarbij wel de kanttekening dat het weer goed was en droog. Indien het nat is, zal deze klim een stuk lastiger zijn. Na een volgend plaatsje gaat de klim via een smal pad over de bergkam. Het uitzicht is nu fenomenaal. Weidse bergruggen, met de wolken nog in het dal. We zien op een bergtop een kruis staan en beseffen dat we er nu bijna moeten zijn. Even verder passeren we grens van Galicië en voor we het beseffen zijn we boven. Boven is een kerk, monumenten, een oud pelgrims Hospital, bar en hotel.
Uiteraard stoppen we voor een café con letsche en wachten tot iedereen boven is. Ik wil nog door naar Triacastela, Ulrike wil al veel eerder stoppen en onze vrienden uit België cs willen ook voor Triacastela stoppen.
Met Ulrike start ik de afdaling en twee plaatsjes verder stopt ze voor vandaag. Met een big hug nemen we afscheid en ik ga alleen verder.
Voor ik het weet haal ik Evelien in. In de stallen van Rabanal del Camino sliep zij ergens bij mij in de stal. Ze wil ook door naar Triacastela, dus we lopen verder in de afdaling. Dit gaat een aantal kilometers zo voort en naar goed Spaans gebruik zit er een zeer stevige korte klim. Boven is weer een bar, er zit een aantal Ieren die ik al veel vaker heb gezien. Ik stop voor een korte lunch.
Het lopen gaat vandaag vanzelf. Ik heb niet langer het idee dat ik de Camino loop, maar dat de Camino mij loopt. Dat is dan ook gelijk het motto van de dag.
De weg naar Triacastela is nog een kilometer of 14. Allemaal omlaag, in het begin langs de weg en later via een pad.
Het gaat langzaam de afdaling is steil en afdalen doet meer pijn aan de voeten dan stijgen. Er lijkt dan ook geen einde aan te komen. Bij Fillobal stop ik voor een Aquarius. Op het terras zit al een aantal pelgrims, 1 heb eerder gezien de ander niet. Hij spreekt mij aan en zegt, 'jij moet Maarten zijn' . Ik maak kennis met Eric en zodra Evelien ook aansluit gaan we gezamenlijk verder naar Triacastela. De Albergue hebben we boven al uitgezocht en gelukkig hebben ze nog plek. Deze wordt gerund door Deense vrijwilligers dus het zal wel in orde zijn. Bij binnenkomst zie ik mijn Deense vrienden al zitten, ik had al zo'n vermoeden.
De kamer is niet erg groot, 18 bedden in kleinere kamer, de keukens niets bijzonders. Ons plan om zelf te koken wordt niets, toch maar weer een menu vandaag. Eric loopt het dorpje in voor tapas/bier en ik raak aan de praat met Sean uit Sligo in Ierland. Hij is net gestart en heeft nog wat fysieke beperkingen, beperkingen die je kwijtraakt als je al langer loopt. Hij nodigt mij uit om mee te gaan eten en ik zeg toe. Eerst nog even naar de Supermercado, om de hoek is deze gesloten, dus ik moet op slippers 500mtr verder. Fruit, mineraalwater, chocolade en een paar blikjes aquarius, daarmee kom ik wel weer een paar kilometer verder.
Na wat rust ga ik eten met Sean, Thomasz (Warschau), en Luis (Barcelona). De restaurantjes zijn vlakbij en we tafeltje is snel gevonden. We hebben een geanimeerd gesprek, een gesprek dat anders was als eerdere op mijn Camino, wellicht komt het doordat er geen vrouw aan tafel zat.
Om 22.30 haasten we ons terug, want de Albergue gaat dadelijk dicht. Op de slaapzaal is het donker, velen slapen al. Balen, ik moet mijn rugzak nog organiseren en mijn was hangt nog buiten. Dat moet dan morgen maar.