Ook Soanjaarden Du-zen

Zondag 20 juli van Leon naar Hospital de Orbigo

De wekker staat op 6.15. Dat is pas uitslapen! Toch wordt ik al om 6.00 wakker. Zorg dateren blog weer up to saté is, neem een lange ochtenddouche en pak mijn rugzak netjes in. Op het BBC world news zie ik de schokkende beelden van de crash in Oekraïne, vreselijk dat een vliegtuig neerstort, maar de wijze waarop er met de stoffelijke resten wordt omgegaan is stuitend.
De Parador heeft dan wel speciale pelgrimsprijzen, maar ze zijn niet klaar voor Pelgrims, ontbijt is vanaf 7.30, belachelijk zo laat. Laat misschien, maar wel goed. Teveel keuze om op te noemen, maar de twee dubbele (N)espresso en de churros mogen niet onvermeld blijven. Ik neem niet teveel, want op een te volle maag kan ik ook niet lopen.
Laatste spullen gepakt en uigecheckt en een laatste paar foto's gemaakt van dit paleis. De fiets staat in de stalling en ik loop weer. Een Frans stel - dat gisteren ook in de mis was - komt aanlopen en een stukje lopen we op. Al gauw merk ik dat mijn tempo hoger ligt en al snel ben ik ze ruim voorbij. Hetzelfde gebeurt met talloze anderen. Ik vind het leuk om met anderen op te lopen en te praten, maar ik wil wel in mijn mijn eigen tempo lopen.
Leon uit lijkt eindeloos, het langs grote bedrijven en er is niets te zien. De Camino loopt continue langs de grote weg. Naar mate de dat vordert heb ik constant dat geraas van auto's langs mij.
Pas na circa 12km kom ik bij Valverde del Camino, waar een aantal pelgrims net vertrekt. Ik raak aan de praat met Sergio uit Sevilla. Hij is een 25-jarige student geschiedenis. De komende uren lopen we samen met als doel San Martin de Camino. Dat is maar 25,5km dus ik laat het van mij gevoel afhangen of ik er nog 7 km aanplak.
Voor Sergio is het o.a. een doel om beter Engels en Frans te leren praten. Als we na een aantal uren oplopen elkaar beginnen te kennen, opent hij. Hij verteld de naam van zijn vader, moeder en broer en vraagt ook naar mijn gezin. Ik heb de indruk dat ik op een punt waarin bv. de Duitsers overgaan van Sie naar Du. Ik vraag dat en Sergio bevestigd dit. Motto wordt, ook Spanjaarden Du-zen.
In een volgend dorpje willen we koffie, maar nergens een bar te bekennen. Alleen een soort van panederia is open, maar nergens waar we kunnen zitten. We nemen plaats waar ook een groepje Denen zit. Een van hen viert vandaag haar 41ste verjaardag en ze tracteert de pelgrims. De onderlinge sfeer is gelijk weer goed. De Denen willen naar Hospital de Orbigo, nog zo'n 12 km. Ik voel me prima en denk er over om die 12 ook maar te doen. Het is vlak en niet te warm.
De naam die steeds vaker valt de afgelopen dagen is 'O-Cebreiro' de moeilijkste klim van de Camino. Pelgrims die de Camino al eerder hebben gelopen spreken er met veel respect over. Daarvoor komt de Cruz de Ferro, het punt waar pelgrims een steen van huis achterlaten om daarmee spreekwoordelijk ook de bijhorende zorgen achter te laten.
Sergio stopt in San Martin en met een omhelzing nemen we afscheid. Ik loop door het plaatsje - gewoon een veel te grote weg die alle met luiken gesloten huizen in tweeën deelt - en vervolg de weg. Buiten San Martin is het oversteken en een lange rechte weg volgt.
Af en toe loopt de Camino iets lager dan de weg en daar is veel schaduw en een stroompje ernaast, de combinatie zorgt voor een heerlijke verkoeling.
Mooi is te zien hoe de concurrentie tussen de Albergues vorm krijgt. Op veel bomen zijn geplastificeerde A4 aangebracht en op de Camino wegwijzers liggen leaflets van de Albergues.
La encina ziet er netjes uit en daar wil ik naar toe. Bij binnenkomst passeer ik een schitterende Romaanse brug waar ook ooit middeleeuwse toernooien zijn gehouden. Het plaatsje oogt vriendelijk en de Albergue is snel gevonden. Ik betaal €9,50 voor eigenlijk een normale hotelkamer met douche toilet, alleen staan er nu 2 stapelbedden in. Naast mij ligt Michael uit Zuid Korea.
Er is een prima wasmachine, dus alles wat ik niet draag gaat voor €3 in de wasmachine.

Volgens mijn App heb ik vorige week 17.384 calorieën verbrand. De app houdt rekening met lengte, gewicht en de activiteit, maar weet niets van mijn rugzak. Vandaag geen problemen gehad, ik voel me prima. Het was weer even omschakelen van fietsen naar lopen. De voeten voelen weer als nieuw! Eigenlijk heb ik maar een fysiek probleem. Ergens in de afgelopen dagen ben in mijn rechterbovenarm gestoken. Die plek is rood en mijn rechterhand is ligt opgezwollen. Een ander probleempje wordt waarschijnlijk het snoertje voor mij IPad. Overdag zit deze bovenin de rugzak met de zware batterij er aan vast, dit past maar net waardoor het snoertje nog maar net houdt, heb het met dugtape ( die ik om mijn stokken heb zitten) vastgemaakt.

Mijn Zuid Koreaanse kamergenoot heeft nog geen trek, dus ik loop het dorpje in op zoek naar een eettentje, kan ik ook op zijn voor de pelgrimsmis. Geen pelgrim te bekennen, dus ik eet maar alleen. Een bar heeft een prijslijst hangen en ik kies maar eens een hamburger speciaal met een biertje, lekker voor de verandering. De ene kerk is gebouwd door de Maltezer ridders, hier haal ik nog een stempel en aan de overkant van 200meter lange brug is de andere kerk met mis. Mooi niet dus, de kerk is dicht en de ooievaar bovenop gooit ook nog een tak op mijn hoofd, zomaar 400 meter voor niets gelopen.
Ik ga maar terug naar de Albergue en zie dat de twee stapelbedden ingenomen zijn door twee Spaanse fietsers, waarvan er 1 vloeiend Duits spreekt.

Morgen wil ik weer een flink eind doen, maar ik wil ook het bisschoppelijk paleis bezoeken in Astorga, gebouwd door Gaudí. Astorga is maar 16km en de siësta begint al weer om 14.00 uur.