Kippenvel

Zaterdag 19 juli van Carrion de los Condes naar Leon (fiets)
04.00 wakker eerste pelgrims staan op. Dit zijn vaak Zuid Koreanen die dit zonder veel mededogen met anderen doen. Sta zelf om 4.45 op en na een halve pot yoghurt en een appel stap ik op de fiets. Het is donker, in het stadje gaat het nog, maar buiten wacht een strook van 17km niets. Dit is lastig fietsen temeer daar er ook nog pelgrims lopen en de pijlen slecht zichtbaar zijn.

Na een half uur wordt het zicht beter en het eerste stuk is inderdaad oersaai. Kaarsrecht vlak en graanvelden, verder niets, wat ben ik blij dat ik dit met de fiets doe. Na een korte afdaling eindelijk een dorpje. De camino volgt vandaag grotendeels de grote weg, dat betekent ook dat ik veel asfalt kilometers kan maken. Voor Sahagun toch nog een stevige col, maar dan die afdaling, wat een verschil lopend of fietsen. De meesten vinden juist de afdalingen vervelend doordat je afremt in je schoenen en dat zorgt veelal voor pijnlijke voeten. Bij Sahagun ligt een oude brug/kerk/standbeelden. Ik ben halverwege (weet alleen niet vanaf waar ze beginnen te tellen). Over de helft montert wel op en in Sahagun stop ik voor een heerlijke café con letsche met een donut. Ik raak aan de praat met 2 Engelsen die er ook zitten, 1 is duidelijk geblesseerd de ander draagt naast zijn rugzak een grote gitaar, ze nemen de bus naar Leon.

Na een halfuurtje gaat het verder, ik heb er al 40km op zitten. Even buiten Sahagun fiets ik langs een oude kapel en ik stap af voor een stempel. Binnen is het sereen en de muziek komt mij bekend voor, de miserere. Schitterend, en ..... kippenvel.
Ik noem de naam miserere en de man die uitsluitend Spaans spreekt waardeert dit. Ik blijf nog even zitten, zo mooi klinkt dit hier.
Verder haal ik vele pelgrims in, fietsen gaat nu een keer sneller dan lopen! Het doet me goed dat ik na een 'buen camino' altijd wel een glimlach, opgestoken hand of ook een 'buen camino' terugkrijg.

De camino vervolgt en omdat het drukker en drukker wordt kies ik ook voor het zijpad. Het is vandaag fris en winderig en er hangen donkere en dreigende wolken. Eigenlijk heb ik te weinig aan. Een ondershirt en een blouse, koud en kippenvel. Even gestopt bij anderen in een overdekte shelter en ik haal de proviand te voorschijn die ik als een volleerde wielerknecht achter in mijn shirt (zonder achterzakken ) had gestopt. Helaas alleen Spaans.
Ik stap weer en nu begint het langzaam te regenen. Ik stop maar weer en haal de rugzak van de bagagedrager om mijn jas te pakken. Die bagagedrager is gewoon niet gemaakt voor dit soort bagage en ik zit continue voorzichtig te sturen om te voorkomen dat deze er af valt. Het is ook een belachelijk gezicht, zo'n ver uitstekende rugzak. Enfin het gaat nog harder regenen, dus stop ik 10km verder voor een café con letsche en een stukje aardappeltaart.
Terwijl ik op het overdekte terras zit klaart het op, ik heb nog 23 km voor de boeg.
Ik ga er weer vandoor voor het laatste stuk, wat duurt het lang voor Leon in zicht komt, temeer daar er nog het nodige klimwerk tussen zit. Op een gegeven stuitert mijn rugzak veel tegen mijn achterwiel, dus ik stop en neem de rugzak maar op de rug.
Eindelijk Leon, mijn IPad verteld me dat ik ruim. 90km gefietst heb. Ik ga naar het Parador (net als in de film, The Way). Paar keer de weg gevraagd, maar geen idee, onbegrijpelijk is dat voor mij!
Uiteindelijk het Parador ingefietst en de fiets in de lugageroom geplaatst.
Om allerlei redenen heb ik het idee dat het hier niet goed gerund wordt. Met een hotelschool blik zie ik van alles sta niet klopt. De entourage is magnifiek, dit is een paleis.
Eerst maar in bad om op te warmen, heerlijk. De rugzak omgekeerd en tot mijn verbazing is 1 van mijn bidons weg.
De hele boel wat georganiseerd en de stad ingegaan om de highlights te bekijken. Kathedraal is weer schitterend, de Plaza Mayor heeft wel iets van Salamanca en kennelijk is het siësta want bijna alles is weer eens dicht.
Even kater weer een regenbui en bij de basiliek van San Isodoro zie ik de aankondiging van de pelgrimsmis.
Eerst maar even terug naar het hotel, camera wegleggen, drankje in de bar. Met een aantal anderen gaan we naar de mis. Eerste deel alleen in Spaans, er zitten ook veel locals. Het is dan typisch om te zien hoe het verhaal van jesus continue herhaalt wordt.
Na een half uur Spaanse mis worden de pelgrims naar voren gevraagd voor de zegening. We ontvangen een kaart van San Idelfonso met een mooi gebed achterop, de zegening (weer kippenvell, motto is duidelijk: kippenvel) en in de sakristie een stempel op de credencial.
Met z'n vieren lopen we terug naar de Parador en na een pelgrimsmenu in het restaurant is het bedtijd. Morgen uitslapen en een echt ontbijt en dan weer lopen. De fiets wordt opgehaald.